Oost-Java, Bali, Lombok en Sulawesi

Hallo lieve jongens en meisjes!

Vanuit Manado, Sulawesi een nieuw verslag. Tijdens onze reis heeft Sas rottig nieuws gehad over zijn huisdier, wat hem deed besluiten eerder terug te gaan. Na wat research over Myanmar, heb ik maar besloten om op 8 februari met hem mee terug te gaan naar Nederland; Myanmar is gewoonweg te duur om in mijn eentje te bereizen. Ik vind het ook eigenlijk wel prima, want ik begon ook al redelijk moe te worden. Daarnaast is iedereen weerzien op zich ook niet heel vervelend :). Omdat het alweer een tijdje geleden is dat ik een verslag geschreven heb, ga ik er in vogelvlucht doorheen en noem vooral mijn hoogtepunten. Ik ben snel genoeg terug, dus als je geïnteresseerd bent in andere, gekke verhalen, vertel ik je die wel in persoon (onder het genot van spekkoek graag).

Oost-Java en Bali
Vanuit Jogyajarta zijn we (veels te) vroeg op pad gegaan om naar de Bromo af te reizen. Na een lange dag van reizen waren we aangekomen in zo ongeveer de kleinste kamer die we deze reis hebben mee hebben gemaakt. De Bromo an sich was een leuke ervaring om deze weer te zien, maar in vergelijking met wat we de volgende dag hebben bekeken, valt het redelijk in het niets. Dit was het Ijen-plateau. Je moet het je voorstellen als een gigantische krater met verschillende kleuren (inclusief een kratermeer). Voeg daaraan toe de lucht van 100.000 rotte eieren plus een groot aantal mensen dat, zoals in Lord of the Rings, zwavel uit de krater lopend omhoog tilt (soms wel tot 110 kg per persoon...). Dan heb je het indrukwekkende Ijen-plateau-plaatje wel compleet, wat absoluut een diepe impressie gemaakt heeft op mij.

Na al het vroege opstaan en al het natuurgeweld was het tijd om Bali wederom een bezoek te brengen. Onze eerste stop was Lovina, in het noorden van Bali. Op eerste kersdag hebben we een tweetal prachtige duiken gemaakt. Uiteraard ging er weer eens iets mis (deze keer de apparatuur dat faalde) en was het resultaat een klein scheurtje in mijn trommelvlies en een loopoor. Het zal je dan ook niet verbazen dat mijn 2e Kerstdag bestond uit een bezoek aan de dokter. Normaliter is een doktersbezoek niet echt leuk of memorabel. Dan ben je dus nog nooit bij een Indonesische dokter geweest. Deze opperbeste man was de vrolijkheid zelve. Nu ging hij dus even in mijn oor kijken hoe het daarmee gesteld was met een soort geimproviseerde kopzaklamp (want zijn zoontje had de batterij leeggemaakt van het professionele dokterslampje). Goed, na de conclusie en een spoedcursus Nederlandse taal gaf de dokter mij een halve apotheek aan antibioticum en pijnstillers en decompressiepillen etc. etc. mee. Toen ik vroeg om de bijsluiters zei hij lachend: "maak je niet druk, het is over 2 weken klaar". Ik maakte me dus niet druk en precies 14 dagen later was het hele gebeuren genezen. Ohja, ik kreeg nog een declaratiebon van 100 euro terwijl ik 50 euro betaald had. "Was voor een leuk souvenirtje", aldus de dokter.
Na Lovina zijn we afgedaald naar het altijd charmante Ubud in het midden van Bali. Ubud an sich is al een hele culturele ervaring, laat staan als je ook nog eens uitgenodigd wordt voor een authentieke Balinese bruiloft als je nietsvermoedend een tempel uitloopt. De ceremonie was niet echt spectaculair, omdat het maar 1 onderdeel was van ongeveer 20 ceremonies. Maar het extensieve, typisch Balinese buffet en een goed-Engels sprekende meneer die ons alles uitlegde, waren zeer memorabel.
Vanuit Ubud hebben we nog andere uitstapjes gemaakt, naar een diversheid van tempels en het eeuwenoude rijstveldcomplex Jatiluwih.

Oud en Nieuw in Kuta, Lombok en weer Bali
We hadden besloten om de jaarwisseling in Sanur te vieren. Eenmaal aangekomen in Sanur bedachten we ons toch maar om ergens anders te gaan feesten. Sanur moet je je namelijk voorstellen als een soort bejaardenoord, waar de eet- en drinkgelegenheden al dicht zijn voordat de kinderen naar bed moeten. We besloten daarom maar om naar het opvoorhand gehate Kuta te gaan. Kuta is zo'n beetje precies het tegenovergestelde van Sanur. Met excessief veel drinkgelegenheden, excessief veel dronken Australiërs en excessief harde muziek. Kortom: het had niet zo heel veel meer met Bali te maken zoals wij het ervaarden. Echter, het was zeker wel een ervaring. Zo rond 23:30 uur op oudejaarsdag verzamelden ongeveer alle (Indonesische) toeristen op het nabijgelegen strand. Stel je je nu maar eens honderdduizenden mensen voor op een aantal km. lang strand. Goed, voeg er nu een paar honderdtallen Romeinse Kaarsen bij, varierend van de grootte 'Kinderachtig' tot 'Daar-ging-je-hand-bijna' en stel je dan eens voor dat dat allemaal tegelijk de lucht in ging, ongeveer 2 uur lang. Een zeer indrukwekkend en verbazingwekkend spektakel was het zeker. Verbazingwekkend omdat we bijv. om 8 voor 12 al gelukkig nieuwjaar tegen iedereen hadden gezegd (dat komt omdat Indonesiërs het niet zo heel nauw nemen met de tijd).
De 2e januari zijn we via Denpasar naar Padangbai afgereisd. We moesten even stoppen in Denpasar omdat Sas en ik onze visa moesten verlengen. We hadden ons voorbereid op een lange, bureaucratische ochtend en middag, maar na een uurtje stonden we al weer buiten. Via Padangbai zijn we naar Lombok gereisd. Nog even een tussenstop gemaakt in Sengiggi, waar ik je absoluut niks zinnigs over kan zeggen, anders dan dat de mensen zo aardig zijn (maar dat zijn ze door heel Indonesië eigenlijk wel). Na deze stop was het tijd voor de Gili-eilanden.
De Gili-eilanden zijn een drietal ydillische, schitterende eilanden; Trawangan (waar je heen gaat als je van gezelligheid op een eiland houdt), Meno (waar je heen gaat als je van rust en eiland houdt) en Air (waarvan ik niet zo goed weet waarom je er heen zou gaan). We hebben onze dagen gevuld daar met eten, drinken (soms wat veel), vissen en snorkelen. Absoluut de moeite waard en dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe het eruit ziet. Josephine's en mijn bungalow bestond uit een bamboo huisje met de badkamer en toilet buiten, overgroeid met een aantal tropische planten. Het strand en het water waren respectievelijk wit en azuurblauw, palmbomen waren er ook en natuurlijk een enorm scala aan heerlijke visgerechten voor niet zo heel duur. Het was jammer dat we terug moesten naar Denpasar voor ons visa, maar achteraf bleek dit prima uit te werken.
We stationeerden in Sanur, om vanuit daar ons visa op te halen en daarna uit te varen naar het eiland ten oosten van Sanur: Lembongan. Lembongan moet je je voorstellen als een eiland met 1 dorp erop dat zich niet heel veel aangetrokken heeft van toerisme, maar wat ontzettend hartelijk is. Daarnaast heeft Lembongan een natuur dat verbazingwekkend mooi is; van azuurblauwe lagunes, tot jungleachtige motorweggetjes, tot metershoge beukende golven tot witte stranden. Eigenlijk heeft Lembongan het allemaal en wordt het om die reden ook niet voor niets de verborgen parel van Bali genoemd. Na al deze pracht en praal was het voor Josephine weer tijd om richting Nederland te gaan. Voor de 3e keer waren we in Sanur en het bleek eigenlijk dat het helemaal niet zo'n verschrikkelijk bejaardendorp was, maar eigenlijk wel leuk. Toch besloten Sasker en ik om diezelfde dag een vliegtuig te pakken (Indonesische stijl: aankomen op vliegveld, kaartje kopen, instappen. Vooruit boeken hier is absoluut niet nodig) richting Sulawesi

Zuid- en Midden-Sulawesi
Na een belachelijk comfortabele vlucht landden we op 14 januari in Makassar, de hoofdstad van Sulawesi. Makassar an sich kan ik heel kort over zijn: een lelijke, sfeerloze havenstad met haar nodige 'karaoke bars' langs de haven, genaamd Jalan Vagina. Na 2 dag besloten we maar om richting het beroemde Tana Toraja te gaan, wat beroemd is vanwege haar vele en zeer bloedige begravenissen. We waren gestationeerd in een plaatsje genaamd Rantepao en het leek ons wel een goed idee om voor een aantal dagen een brommertje tot onze beschikking te hebben. Over Rantepao zelf kan ik niet veel zeggen, anders dan dat ik er geen oog heb dicht gedaan vanwege de diverse dierengeluiden (hanen, geslacht wordende varkens), diverse Indonesische geluiden (gitaar, rotjes, ander vuurwerk) en natuurlijk nog onweer en weet ik veel wat allemaal nog meer. Het landschap en de gebouwen in Toraja zijn ongelooflijk. Je moet je rotsige rijstvelden, enorme schipachtige gebouwen en een zooi skeletten die uit een rots donderen voorstellen (dit schijnt ritueel te zijn, om de doden in een houten kist op een vochtige rotswand te monteren, waarna vervolgens het hout rot en de skeletten naar beneden vallen). Het enige ding wat voor mij niet hoefde was het bijwonen van een begrafenis (dat ongelooflijk maar waar zo ongeveer elke dag is, en zo veel mensen wonen er nu ook weer niet). Op zo'n begrafenis worden soms wel 50 buffels geslacht ter offering aan de overledene. Dit gebeurt op een voor mij gruwelijke en lijdensvolle manier, waardoor ik niet echt de noodzaak voelde dat bij te wonen.
Na Toraja zijn we een driedaagse reis ondergaan richting Ampana en vervolgens richting de Togaen Eilanden, in het midden van Sulawesi. Tijdens deze rit hebben we niet echt heel veel gezien van Sulawesi, we hebben overnacht in Tentena en gepind in Poso (dat kan niet overal hier in Sulawesi). Het overslaan van deze dorpen heeft ook een reden en dat was omdat het enige tijd geleden het hier erg onrustig was (Islam vs. Christendom) en dat laait zo af en toe weer op. Deze dagen was het rustig maar voordat we het gebied doorkruisden was het onrustig (geweld tegen de politie deze keer) en nadat we er geweest waren was het weer raak, in de vorm van demonstraties. Wij hebben het er zonder kleerscheuren ervan afgebracht, maar je snapt dat we niet echt zaten te wachten om daar fijn het gebied te verkennen.

Togaen Eilanden en Noord-Sulawesi
Nadat we afgereisd waren naar Ampana en daar een nachtje hebben geslapen, zijn we met de boot naar Punau Kadidiri afgevaren. Een duikerseiland wat ongeveer nog even 10 keer zo ydiliisch is als de Gili Eilanden bij Lombok. Het enige minpunt is, is dat het een duikerseiland is. Dit houdt in dat als je niet een gecertificeerd duiker bent, je er niet zo heel veel hebt te zoeken, anders dan snorkelen. Snorkelen an sich is absoluut prachtig, maar om dit nu 4 dagen achter elkaar te doen, is weer een beetje van het goede. Begrijp me niet verkeerd, het is absoluut prachtig en ik ben blij dat we er heen zijn gegaan, maar ik was ook wel weer blij dat we ergens anders heen gingen na 4 dagen. Deze keer was Gorontalo aan de beurt, een stadje op het 'vaste land' van Sulawesi, zo'n 120 km. ten noorden van Kadidiri (waar de boot een riante 13 uur over doet). In Gorontalo zijn we een dagje wezen poedelen in een nabijgelegen rivier en hebben we kennis gemaakt met een aantal zeer gastvrije Indonesiërs (waarvan 1 de hoteleigenaar was, de Nederlandse Alex; een uiterst warme, derde generatie immigrant die ouderwets Nederlands praat). Alex waarschuwde ons om uit te kijken voor de landverschuivingen als we aan de 10 uur durende reis begonnen naar Manado. Die waren er gelukkig niet en veilig en wel kwamen we aan in Manado. Manado op zichzelf is een grote stad met genoeg Westerse faciliteiten en daarom dus een prima uitvalbasis om een aantal plaatsen aan te doen. We hadden een motor gehuurd om richting wat vulkanen en richting Tomohon te gaan. De vulkanen waren prachtig, maar wederom vergeleken met het landschap van het Ijen-plateau stelden deze niet zo heel veel voor. Het absoluut gedenkwaardige moment was wanneer we de markt van Tomohon aandeden. Minahasans (het volk wat hier leeft) staan bekend als alleseters en voor de mensen die erg van honden houden, sla dit stuk maar even over... Op de markt vond je de 'vleesafdeling', levende en niet-echt-meer-levende dieren vind je hier. Honden, kippen, vleermuisen, ratten; het is er allemaal. Overal druipt het bloed van af of is gespiest of allebei, dat kon ook nog. Een zeer vriendelijke 'slager' poseerde nog even toen hij met een gasbrander het haar van een zwartgeblakerde hond af brandde. De geur die hing op de markt kan het best beschreven worden als doods. Ik kan er nog verder op ingaan, maar ik kan me goed voorstellen dat je op dit moment al een beetje kokhalst van walging. Dit is ook de reden dat ik die foto's niet heb toegevoegd.
Na al deze interessante gewaarwordingen zijn we nog even naar Pulau Bunaken geweest, een duikerseiland ten noorden van Manado. Vergeleken met de andere kleine eilanden die we bezocht hebben, is Bunaken niet echt interessant voor niet-duikers zoals ikzelf.

Nu bevinden we ons wederom in Manado en maken we ons op voor onze vliegreizen morgen naar Jakarta en later die dag naar Bangkok. De 8e vliegen we in de middag naar Kuala Lumpur om vanuit daar naar Amsterdam te vliegen. Ons vliegnummer voor de laatste is MH16 en we arriveren op zat. 9 januari om 06:35 uur Nederlandse tijd.

Het was me een waar genoegen om voor jullie te schrijven en jullie leuke reacties te mogen ontvangen. Ik hoop jullie snel te zien en te spreken!

Een hele dikke kus voor iedereen die daar behoefte aan heeft en tot snel!
Mathieu