Laos en eerste week Indonesië

Op het moment van schrijven zit ik in een regenachtig Yogyakarta, Indonesië. Het is alweer mijn 6e verslag en de 3-maandengrens is al een aantal weken geleden overschreden. Even een teleurstellende mededeling; de camera's geheugenkaart heeft de geest gegeven en foto's van Angkor Wat, Ban Lung, Luang Prabang en deels Vientiane kunnen niet worden geupload. We hopen dat als de geheugenkaart in Nederland is, dat alles goed komt, maar voor nu zal ik heel beschrijvend vertellen.

Vientiane en Luang Prabang
Nadat we de 22e november Yvi uitgezwaaid hebben, zijn we dezelfde avond naar de hoofdstad van Laos, Vientiane, gegaan. Dit was weer een slaapbus, maar deze keer een andere soort. Beeld je de kleinste twijfelaar in, voeg daarbij een aantal bergweggetjes en kuilen in de weg en het laatste ingrediënt: 2 bijna 2m lange Hollanders. Je kunt je waarschijnlijk voorstellen dat dit niet zo heel comfortabel was. Eenmaal aangekomen in Vientiane hadden we eigenlijk maar 1 doel in de hoofdstad; een 60-dagen-visum voor Indonesië regelen. De uiterst vriendelijke Laotiaan/Indonees verwees ons door naar Bangkok, waardoor wij besloten om maar snel door te gaan met onze reis, naar Luang Prabang.
In totaal zijn we zo'n 8 dagen in Luang Prabang geweest. Voor degenen die nog nooit in Luang Prabang zijn geweest, het is een schiereiland tussen de Mekong en een zijriviertje, welke erg rap in de Mekong stroomt. De bouwstijl is vnl. Chinees geïnspireerd en het hele stadje is bijzonder sfeervol. Het is bijzonder relaxed en dat was ook de reden waarom we zolang op 1 plaats zijn gebleven. Maar ook omdat we moesten nagaan of we een visum konden verlengen in Indonesië naar 60 dagen, was dit van invloed op onze reisplannen (als dit niet kon moesten we ong. 1 week in Bangkok zijn). Omdat we herkend werden in zo ongeveer elk restaurant, elk kraampje op de markt en elke bar en daarnaast alle attracties gedaan hadden, hebben we onszelf maar ongedoopt tot LPV; Luang Prabang Veteranen. We hebben talloze tempels gezien, musea (over etnische klederdracht tot het paleis van de laatste koning), enorme optochten monikken om 05:00 uur 's ochtends en een fantastische cascade; de Kuang Si waterval. Ik heb maar even wat op Google gezocht om je toch een impressie te kunnen geven van dit wonderschone stukje natuur. De rest van de foto's van Luang Prabang zijn dus op dit moment niet terug te halen. Heel jammer...

Phonsavanh en wederom Vientiane
Na 8 dagen LVP spelen, kwamen we 4 december aan als groentjes in Phonsavanh, midden Laos. Dit plaatsje staat om een tweetal dingen bekend: Ding 1; Plain of Jars, Ding 2; Miljoenen 'Bombies'. De Plain of Jars bestaat uit gigantische, en minder gigantische, verzameling potten op een vlakte. Archeologen geloven dat ze voor begrafenisceremonies gebruikt werden. Locals zeggen dat het drinkkruiken zijn voor de reuzen die daar een poosje geleden geleefd hebben. Hoe dan ook, het zicht was een beetje maf, om eerlijk te zijn. Je hebt honderden potten op een vlakte, en daaromheen wat grasheuvels en een vliegbasis. Het was eigenlijk wel een leuke ervaring.
Diezelfde dag viel het ons ook op dat we overal gewaarschuwd werden om op het pad te blijven, vanwege UXO's (Unexploded Ordnance). Zo in de jaren 60 van de vorige eeuw vond Amerika het nodig om Laos te bombarderen (zo 1 keer elke 8 minuten, voor 9 jaar lang) met van die gezellige clusterbommen (1 grote bom kan makkelijk 500 clusterbommen of 'bombies' bevatten). Het was namelijk zo dat de Vietcong (waarmee Amerika eigenlijk mee in oorlog was) een stukje Laos gebruikte om goederen en manschappen naar het front te brengen. Dit gebombardeer tezamen met het rekruteren van een geheim leger (de Hmong-minderheden om precies te zijn) wordt nu 'The Secret War' genoemd, daar niemand in de VS ook maar wist dat Laos platgebombardeerd werd. Goed, er zijn gedurende die oorlog ook een paar bommen niet afgegaan (zeg: zo'n 80 miljoen), daarvan is nu 30% van opgeruimd, intentioneel of niet. Wij hebben de explosievenopruimingsdienst vaak gezien omstreeks Phonsavanh en zij waren zelfs 'bombies' aan het opruimen op een klein grasveldje middenin een stadje. Dit alles was redelijk ongelooflijk om te zien en mee te maken; de enorme kraterlandschappen, explosiegeluiden van opruimingsdiensten en onschadelijke bommen als plantenbakken, zijn dingen die je niet elke dag ziet of meemaakt.
Na 3 dagen Phonsavanh zijn we richting Vientiane gegaan, om vanuit daar dan naar Bangkok af te reizen om vervolgens naar Indonesië te vliegen, d.d. 7 december. Eenmaal in Vientiane aangekomen was er een benefietconcert van COPE (geen idee meer waar het voor staat), een prothesemakende organisatie. Het gehele concert was prima en leuk (doch ietwat amateuristisch, wat eigenlijk dubbel zo leuk is), op het einde na. Ik was in gesprek geraakt met een dove Laotiaan (ja... met pen en papier dus), heel onschuldig allemaal, totdat er een Thai-Australische dame naar mij toekomt en begint te onderhandelen over een prijs. Ik stond een beetje geschokt toen ik eindelijk doorhad wat er aan de hand was (het was wel een concert, en bij een concert hoort een drankje!). Klaarblijkelijk vond deze mevouw het nodig om minderjarige, dove meisjes te prostitueren op een benefietconcert. Na mijn blijk van walging geuit te hebben, zijn we maar weggegaan. Ik kan er nog steeds niet bij, om eerlijk te zijn. Eigenlijk is heel Vientiane vol met prostituees, dat bleek elke keer wel als we 's avonds teruggingen van het avondeten of een biertje drinken. Vandaar dat ik bij deze Vientiane omdoop als Laos' HH (Hoeren Hoofdstad).

Bangkok en Indonesië
Vanuit Vientiane zijn we met een nachtbus naar Bangkok afgereisd, meteen was het verschil tussen het arme Laos en het rijkere Thailand merkbaar; de bus was niet vol met stof en roest en de leeslampjes deden het! Luxe! Na een slopende dag in Bangkok, zijn we de 12e december richting het Don Muang-vliegveld gegaan en na vlekkeloos inchecken (ik had mijn naalden deze keer maar gelijk in mijn grote backpack gedaan), waren we 3 uur later in de hoofdstad van Indonesië. Het is heel leuk om weer terug te zijn in deze gigantische stad, maar dingen herkennen van 7 jaar geleden, deed ik niet echt. We hebben de tijd daar doorgebracht in musea en door rond te struinen en lekker te eten bij ongeveer iedere eetstal die we maar tegenkwamen. Want lekker eten, dat kan hier wel :D.
Vrijdag de 14e heb ik, in mijn eentje, Josephine en Donna opgehaald van het vliegveld. Het was heel leuk, en ook een beetje maf, om mijn liefste weer te zien, maar ik ben zo achteraf wel blij dat ze gekomen is. Heel blij zelfs. Donna heeft besloten om alleen te reizen en nadat we in het centrum van Jakarta waren aangekomen, ging zij haar eigen weg. Na het bezoeken van Kota en natuurlijk het Cikini-ziekenhuis, zijn wij met z'n 3-en ook maar snel de hoofdstad uitgegaan; het is er gewoonweg te druk en er is niet zo heel veel meer te zien, om eerlijk te zijn.

Yogyakarta en verder...
We hebben een veeeeeeel te comfortabele trein naar Yogya genomen en om 05:00 uur sta je dan, met je ziel onder je arm en je backpack op je rug, op het station. Al vrij snel een 'losmen' gevonden, wat zoiets is als een guesthouse. We hebben (weer) het Kraton bezocht en ook de Borobodur en Prambanan, deze laatste in de stromende regen. Het zijn nog steeds indrukwekkende complexen. Dat vonden de 100.000.000 Javaanse schoolkinderen niet; zij vonden ons interessanter. Dit resulteerde in zo'n 100.000.000 foto-shoots. Erg leuk, maar op gegeven moment ook een beetje vermoeiend.
Omdat het weer een beetje tegenvalt hier op Java (elke dag hebben we wel regen), hebben we besloten om maar snel richting Bali te gaan. Morgen vertrekken we naar de Bromo-vulkaan en de dag erop gaan we fijn wandelen in het zwavelrijke Yjen-plateau. De dag daarop komen we 's middags aan in Lovina, noord-Bali. We reizen op dit moment op een nogal rap tempo, rusten gaan we doen op Bali. Precies om die reden heb ik nog geen idee wat onze plannen daarna zijn, maar het lijkt me leuk om verder oostelijk te trekken, richting Lombok, de Gili-eilanden en wellicht naar de Komodovaranen op Komodo-eiland.

Ik heb wat foto's verwijderd van het eerste verslag, omdat deze website mij niet onbeperkt foto's laat uploaden. Daarvoor in de plaats alle nieuwe foto's, natuurlijk! Voor nu een hele dikke kus voor iedereen die dat wilt en de groetjes voor de anderen.

Mathieu